دکتر سید مهدی جعفری، استاد بازنشسته و از پیشکسوتان رشته جراحی دهان، فک و صورت ایران صبح روز ۲مهر۹۹ بر اثر ابتلا به سرطان درگذشت.
آنچه می‌خوانید پیام دکتر مهدی جعفری برای برگزاری پنجمین همایش ایمپلنت انجمن دندانپزشکان عمومی ایران است که در سال۹۳ برگزار شد. این یادداشت اگرچه به مناسبت برگزاری یک کنگره علمی‌ست اما می‌تواند مثال کوچکی باشد از نگاه بلند این استاد خوش‌نام به حوزه علم و اخلاق و نمایش‌گر دغدغه‌های این معلم بزرگ باشد که به چیزی فراتر از حفره محدود دهان می‌اندیشید.
همکاران عزیز:
مناسبتی که در پیش است و دورنمایه‌ای که دوستان ما در مرکزیت نهاد غیر وابسته دندانپزشکان عمومی برای آن برگزیده‌اند، مرا بر آن داشت تا با خود بیاندیشم که چه شد که دقیقاً بیست و هفت سال پس از آن که در ایران اولین ایمپلنت تایتانیومی نسل جدید را در مطب آقای دکتر کریم نیلفروشان در استخوان فک بیمار قراردادند، کار ما بجائی رسیده است که در مقابل سونامی عظیم عوارض و عواقب اجتماعی و البته قضائی آن مجبور به پاسخگویی، برگزاری سمینارهای پی در پی و آموزش مداوم باشیم.
آنچه در این مورد به عقل ناقص این حقیر رسید تنها یک چیز است و آنهم خصیصه ملی ما ایرانیان است که ذاتا ملتی اهل افراط و تفریط هستیم. در قاموس ما ملت، چیزی بنام توازن و تعادل و حدوسط معنا ندارد. نمونه های تاریخی فراوانی را می‌توان مثال زد از خشایارشا که بر امواج دریا تازیانه می‌زد که چرا طوفانی است، تا شاه سلطان حسین صفوی که دفاع از پایتخت در مقابل محمود افغان را به ملائکه محول می‌کرد و یا نادر شاه افشار که به هند حمله نمود تا مردم آن اسلام بیاورند، حال آنکه هند سال‌های سال بود که توسط پادشاهان مغول که اتفاقا مسلمان‌های متعصبی هم بودند اداره می‌شد.
ایمپلنت وارد ایران شد و تا مدت‌ها در حصار و انحصار باقی ماند تا اینکه بطور اتفاقی، خیل عظیمی از همکاران ازوجود آن مطلع شده و با اشتیاق فراوان به آن روی آوردند (یا بهتر بگوئیم حمله ور شدند) البته هدف انسان دوستانه !!!! بود، ولی چون کار از اساس مشکل داشت و چون این درمان‌ها بدون انجام گزاره‌های بنیادین آموزشی انجام می‌گرفتند، ناگهان درصد قابل توجهی از آنها با شکست و عوارض و عواقب و غیره مواجه شدند. مراکز بزرگ آموزشی که علی الأصول و در چنین مواقعی بایستی متولی کار می‌شدند گاه متعمدانه و هوشمندانه و گاه مبهوت و مصدوم از جنگ قدرت زیر پوستی که در آنها در جریان بود ( و همچنین سیاست ورزی‌های نابخردانه و رشد نایافته بودن عوامل برنامه‌ریزی آنها)، کل کار آموزشی را به حال خود رها کرده و سعی می‌کردند تا در عوض از این سوغات جدید فرنگ بهره‌های کافی را برده و البته برای نور چشمی‌های همواره مورد نظر نیز از این نمد یکی دو کلاه نو و زیبا تهیه کنند.
نتیجه حاصله از آن چرخه معیوب چه بود؟ شرکت‌های ریز و درشت روئیده چون قارچ که به یمن دلارهای نفتی آن دوران و سیاست‌های وارداتی افسار گسیخته وقت، آب از چهارگوشه دهان‌شان آویزان بود، حالا همه چیز را بر وفق مراد و افق را نیز آبستن سود سرشار می‌دیدند. از نظر آنها فقط یک کمبود وجود داشت و آن هم خیل عظیمی از بکار برندگان یا کارگزاران یا فروکنندگان این پیچ‌ها در استخوان ملت بینوا که آن هم بحمدالله به یمن دوره‌های آموزشی یکروزه و بعضا چند ساعته در طول روزهای جمعه و تعطیل حاصل آمد. (زیاده عرضی نیست، تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل)
خداوند یکتا را بایستی بسیار شاکر بود که با وجود تعداد کثیر کاربران و ایمپلنتولوژیست‌هائی که گاهی فاقد سابقه گذراندن دوره‌های مدون آموزشی قابل قبول و یا آکادمیک هستند، هنوز میزان صدمات و تلفات این روش درمانی بسیار اندک است.
تعداد بالای شکایات که باید اذعان نمود در اغلب مواقع از سوی بیماران در جهت نیل به اهداف مادی و یا متاسفانه در اثر تحریک بعضی از همکاران عاری از اخلاق و یا شاید نا آگاه خود ما انجام می‌شود، امروزه یکی از ابتلائات جدی در خدمت رسانی حرفه‌ای ما شده و به نظر می‌رسد تنها راه مقابله با آن ارائه درمان منطبق با عرف و متون علمی باشد تا بتوان از آنچه برای بیمار انجام شده در جلسات کارشناسی دفاع نمود.
خیلی خوب می‌بود اگر می‌شد بنده و امثال بنده را دوباره به روی نیمکت‌های دانشکده بر می‌گرداندند و از نو و به طور اصولی با پیشرفت‌های جدید درمانی آشنا می‌کردند اما همه می‌دانیم که اگر امکان این امر میسر هم می‌بود، اراده لازم برای انجام آن وجود نداشت. در شرائطی که جوهر هر چیز به ظاهر آن است، ازنهاد بنیادینی چون آموزش چه انتظاری باید داشت؟
اگر چه شب دراز است و قلندر بیدار، اما به نظر می‌رسد که فعلا و در حال حاضر راه همان باشد که نهادهائی همچون انجمن دندانپزشکان عمومی در پیش گرفته‌اند و این همانا برگزاری همایش‌ها، سمینارها، کنفرانس‌ها و دوره‌های آموزشی یا بازآموزی مداوم و مستمر است. در این راستا جای این همایش خیلی خالی بود و اگر روال بدین منوال باشد، تا مدت‌ها بایستی امثال آن را تکرار نمود.
دکتر سید مهدی جعفری
مردادماه ۹۳
دکتر سید مهدی جعفری، استاد بازنشسته و از پیشکسوتان رشته جراحی دهان، فک و صورت ایران صبح روز ۲مهر۹۹ بر اثر ابتلا به سرطان درگذشت. آنچه می‌خوانید پیام دکتر مهدی جعفری برای برگزاری پنجمین همایش ایمپلنت انجمن دندانپزشکان عمومی ایران است که در سال۹۳ برگزار شد. این یادداشت اگرچه به مناسبت برگزاری یک کنگره علمی‌ست …
