آزار جنسی را می‌توان هرگونه رفتار یا بیان با مضمون جنسی خواند که سبب آسیب دیدن طرف مقابل شود. چنین رفتارهایی عمدتاً عمدی و یک‌طرفه هستند، به طرف مقابل تحمیل می‌شوند و از نظر روانی او را آزار می‌دهند. موقعیت فیزیکی دندانپزشکان نسبت به بیمار در حین کار، به‌گونه‌ای است که احتمال انواع آزارهای جنسی از نگاه نامناسب گرفته تا تماس فیزیکی آزاردهنده را افزایش می‌دهد.
سال ۲۰۰۸ در پژوهشی در کشور اندونزی، میزان آزارهای جنسی وارده به دندانپزشکان زن و نوع این آزارها مورد بررسی قرار گرفت. مبنای این پژوهش پرسشنامه‌ای بود که میان شرکت‌کنندگان یکی از کنگره‌های انجمن دندانپزشکی جاکارتا توزیع شده بود. توزیع این پرسشنامه بعد از برگزاری یک سخنرانی درباره آزارهای جنسی انجام شد؛ بنابراین شرکت‌کنندگان در مورد آن توجیه شده بودند.
در این پرسشنامه، تجربیات زنان دندانپزشکان درباره آزار جنسی در مطب‌های شخصی خود مورد سؤال قرار گرفته و از آنان خواسته شده بود نظر خود را در این رابطه عنوان کنند. شرکت‌کنندگان بین ۲۴ تا ۶۵ سال سن داشتند؛ اما سن ۴۳/۹درصد آنان زیر ۳۰ سال بود و ۲۷/۱درصد از آنان بین ۳۱ تا ۴۰ سال سن داشتند.
از هر ۴ زن دندانپزشک اندونزیایی، ۱ زن قربانی نوعی از آزار جنسی
از ۱۱۳ دندانپزشک زن که این پرسشنامه را پر کردند، ۲۸ نفر یعنی ۲۴/۸درصد اعلام کردند که در مطب خود آزار جنسی دیده‌اند. بیشتر این آزارها از سوی بیمار و باقی از سوی همکاران دندانپزشک، پرستار دندانپزشکی، استاد و بازاریاب دارویی بوده است. این آزارها از نوع کلامی، رفتاری و حرکتی همچون گفتن جملاتی با مضامین توهین‌آمیز یا شرم‌آور، اصرار به قرار ملاقات‌های بیرون از مطب، نگاه‌های نامناسب، لمس و تلاش برای برقرار کردن تماس فیزیکی بوده است و اغلب قربانیان از شرمساری، ترس از برچسب خوردن یا بی‌فایده بودن، حرفی درباره آن‌ها به زبان نمی‌آورند.
بیش از ۵۰ درصد شرکت‌کنندگان این تحقیق عقیده داشتند ابزار قانونی، بهترین راه برای برخورد با آزارهای جنسی است و حدود ۳۴ درصد هم معتقد بودند اخطار دادن به شخص آزارگر، می‌تواند در پیشگیری از تکرار این اتفاق مؤثر واقع شود. تنها تعداد معدودی اعتقاد داشتند باید در مقابل این قبیل اتفاقات سکوت کرد یا به عکس، باید شخص خاطی را مورد حمله و برخورد فیزیکی قرار داد.
نویسندگان مقاله پیشنهاد می‌کنند دندانپزشکان باید با رعایت مرزهای حرفه‌ای با بیمار و کارکنان مطب که علاوه بر حفظ فاصله فیزیکی، شامل مراقبت از نوع بیان با در نظر گرفتن مسائل فرهنگی و احساسی هم می‌شود، از بروز رفتارهای آزاردهنده این‌چنینی جلوگیری کنند و تا جای ممکن شخص دیگری را در اتاق محل درمان حاضر داشته باشند.
در اصل پیشگیری را می‌توان بهترین راه برای محدود کردن آسیب‌های جنسی در محیط مطب دانست و لازمه این امر، این است که بدانیم رابطه دوستانه با رابطه کاری متمایز است. در نهایت باید گفت دندانپزشکان در قبال نگهداری از کارکنان مطب در مقابل آزارهای جنسی مسئول هستند و باید به آنان گوشزد کنند که چنین آزارهایی نباید مسکوت بمانند یا تحمل شوند و ضمن تذکر و اعتراض به شخص خاطی، باید به اطلاع مدیر کلینیک هم برسند.
منبع:
https://www.researchgate.net/publication/341348539_SEXUAL_HARASSMENT_TO_FEMALE_DENTIST_IN_DAILY_DENTAL_PRACTICE_IN_JAKARTA_Survey_Report
آزار جنسی را می‌توان هرگونه رفتار یا بیان با مضمون جنسی خواند که سبب آسیب دیدن طرف مقابل شود. چنین رفتارهایی عمدتاً عمدی و یک‌طرفه هستند، به طرف مقابل تحمیل می‌شوند و از نظر روانی او را آزار می‌دهند. موقعیت فیزیکی دندانپزشکان نسبت به بیمار در حین کار، به‌گونه‌ای است که احتمال انواع آزارهای جنسی …
